Door Ineke Koedam
Peace of mind retreat 2012
Vorig jaar werd ik met een klein aantal mensen van landen uit de hele wereld uitgenodigd om deel te nemen aan een spiritueel programma ‘Peace of Mind’, in Mount Abu, India. Op dat moment liet ik mijn werkafspraken en verplichtingen prevaleren, maar niet lang daarna werd ik een vastbesloten gedachte gewaar om in 2012 wél aanwezig te zijn. En dat is precies wat gebeurt. Hoog in de bergen van Rajasthan in het noordwesten van India ligt een plek van ongelooflijk verhoogde energie, van kracht en puurheid. Het is de plek waar de Brahma Kumaris World Spiritual University, de kunst van meditatie en soul consciousness onderwijst. De plek waar ik met vele anderen rijke ervaringen had en diepe meditaties beleefde.
Als ik dan toch naar India ga…
Mijn gedachten namen een vlucht vooruit. Wat zou het fantastisch zijn om in India met zorgverleners te spreken over ‘end-of-life-experiences’, over dood en doodgaan. Namens de vooraanstaande neuropsychiater Peter Fenwick voerde ik immers van 2009-2011 onderzoek uit naar deze ervaringen en we weten dat ‘end-of-life-experiences’ een culturele component bevatten. Begin 2013 verschijnt mijn boek In het licht van sterven, met tal van ervaringen van hospicewerkers die stervenden bijstaan in hun laatste uren. De dood, als overgang, heeft mijn grote interesse en een verwachtingsvolle vreugde neemt bezit van mij in het vooruitzicht India te bezoeken, zorgverleners te spreken en mogelijk hun bijdragen in mijn boek op te nemen. En dat is precies wat gebeurt.
Het moment dat ik voet op Indiase bodem zet…
Ik voel me thuis en uitermate op mijn gemak. Dat verrast me enigszins omdat India zo anders is dan mijn thuisland. Gehecht aan orde in de zin van harmonie, schoonheid, rust en regelmaat constateer ik dat India alles is, behalve dát. India is incredable, extreme, colorful en chaotic. Het is er warm, druk en lawaaierig. Het land kent een enorme vervuiling en slechte hygiënische omstandigheden. Maar bovenal ervaar ik de eeuwige ordening van de ancient soul die India is. Het weerspiegelt zich in de mensen: open, vriendelijk en nieuwsgierig en speciaal in de kinderen die je stralend en onbevangen aankijken. Ik voel me veilig en vertrouwd.
Hier kom ik vandaan, hier ga ik weer naar toe
Ben je geoefend in mediteren dan is het, afhankelijk van de subtiliteit van je gedachten en gevoelens, vrij gemakkelijk contact te maken met subtielere regionen voorbij de fysieke wereld. Het zijn de dimensies waar je verbinding kunt maken met de blauwdruk van je meest vredige, je meest liefdevolle staat van zijn. Je hoogste Zelf. Maar voorbij deze subtiele dimensie ligt een compleet andere dimensie. Een dimensie die voorbij elke vorm gaat, die vrij is van beweging, geluid en beeld. Een dimensie van immense stilte en licht. Hier horen we thuis, het is ons thuisland en hier kunnen we verbinding maken met onze oorsprong, de bron of God. Totdat een traan in mijn hals drupt, heb ik niet in de gaten dat de tranen zachtjes over mijn wangen glijden. Ik ervaar geen emoties, het is simpelweg zoals de ziel die ik ben zich uitdrukt. Ik word me gewaar dat ik vrede ben.
Global Hospital & Research Centre
Na de retreat vertrekken mijn reisgenoten en ga ik alleen verder. Verrukt herhaal ik in mijzelf: ‘I am in India, I am in India’. Deze tweede week lijk ik nog dieper in de ziel van India te kunnen zakken. In het global hospital in Mount Abu word ik van harte welkom geheten door Sr. Mathilde. Efficiënte Rupa regelt een samenkomst met verpleegkundigen Meena, Smita, Deena and Minoti. Ik praat met Dr. Sumangala en krijg een fantastische indruk van wat het ziekenhuis aanbiedt om een positieve gezondheid te promoten op fysiek, emotioneel, mentaal en bovenal spiritueel terrein. Ik spreek regelmatig met Dr. Katherin en ik ben dankbaar voor het persoonlijke verhaal dat Dr. Shrivastava met mij deelt over haar near-death experience. Wat ik leer van al deze zorgverleners is dat men in India niet spreekt van doodgaan of van een einde dat nadert maar van de ziel die het lichaam verlaat. Dr. Partap, managing director, drukt de algemene gedachten en gevoelens uit als: ‘Death is not a full stop. We are on a journey’.
On a journey
Zijn we niet allemaal ‘on a journey’? We worden lange of korte tijd vergezeld en soms reizen we alleen. Het voordeel van fysiek alleen op reis zijn is dat je in je eigen energie kunt blijven. In plaats van mijn ervaringen direct te (kunnen) delen met mijn dierbaren thuis, schrijf ik in mijn dagboek. Het helpt om belevingen eigen te maken, om verdieping te vinden in de bijzondere uitwisselingen en om me bewust te worden van de vele kleine wondertjes die mij ten deel vallen. Het alleen zijn levert me een diepe ervaring op van de werkelijkheid zoals die is. Ik wordt niet aangesproken op rollen die ik in mijn dagelijkse leefwereld vervul en met het grootste gemak leg ik die personages af. Zonder al die concepten over mezelf, voel ik me dichter bij mezelf dan ooit. En omdat ik me niet om deze uiterlijkheden hoef te bekommeren, leef ik intenser, voel ik dieper en geniet. De ervaring zo ‘peaceful’ te zijn, houdt aan terwijl er tegelijkertijd een wonderlijke en subtiele levendigheid in mij is. En ik realiseer me: dichter bij leven en dood kom ik niet.